Je zit in je auto, je auto des levens en je rijdt lekker door. Je auto gaat rustig zijn gangetje en er lijkt geen vuiltje aan de lucht….. Totdat er iets gebeurt en je auto staat plotseling stil. Je stapt uit en kijkt om je heen en van wat je ziet word je niet blij. Dit was niet de bedoeling van je leven. Hier wilde je niet uitkomen. Zo had je het niet gepland. Wat is er gebeurd???
De vraag “wie ben je” wordt vaak pas actueel op het moment dat je auto (= je leven) niet meer verder kan omdat er zoiets ingrijpends is gebeurd waarbij je wel stil moet staan. Je staat stil en kijkt om je heen en de confrontatie met wat je ziet, roept allerlei vragen op: hoe heeft het zover kunnen komen, waarom overkomt mij dit, wat is de zin van alles en wat moet ik ermee, hoe moet ik nu verder? Wij mensen gaan normaal gesproken gewoon maar door en door en hebben het geeneens door dat we maar door en door gaan. We staan er letterlijk niet bij stil. Pas op het moment dat je “gedwongen” wordt stil te staan, slaat de schrik ons om het lijf.
Zolang je niet gedwongen wordt om stil te staan, kun je lekker doorrijden totdat je auto door ouderdom de pijp uit gaat. Ook niks mis mee. Velen leiden op deze manier een prima bestaan. Van tijd tot tijd zijn ze vast weleens vlak langs een afgrond gereden, maar hebben het altijd kunnen redden. Bij de vraag wat de zin is van dit bestaan staan ze niet te lang stil, want dan zouden er nog weleens gevaarlijke situaties kunnen ontstaan. Beter is het om gewoon door te rijden. De grootste zekerheid die ze hebben en niet snel uit handen geven, is dat ze het overleven. Dat het ten koste gaat van de kwaliteit of zin van hun leven, willen ze niet weten.
Mensen die gedwongen worden om wél stil te staan en zich afvragen hoe het zover heeft kunnen komen, komen veelal tot een verbazingwekkend antwoord op de vraag “Wat is er gebeurd”? Op het moment dat ze stil staan en uitstappen, trekken ze een belangrijke conclusie: ik zat niet aan het stuur. Iets of iemand anders heeft mijn stuur overgenomen en ik ben op de achterbank gaan zitten. Ik heb mijn leven uit handen gegeven en ik heb het laten gebeuren. Voor hen die durven te kijken naar wie of wat er aan het stuur zit, zien dat angst, ego, reputatie, veiligheid, zekerheid, geld, een relatie etc. het voor het zeggen hadden. Mensen geven hun leven uit handen omdat ze bang waren gekwetst te worden. Omdat ze bang waren het fout te doen. Omdat ze bang waren alleen over te blijven. Omdat ze bang waren afgewezen te worden. Omdat ze bang waren niet goed genoeg te zijn. Omdat ze bang waren…
Wie of wat er ook maar aan het stuur heeft plaats genomen, het was met jouw (onbewuste) goedkeuring. Het was vanuit dat jij niet meer verantwoordelijk wilde zijn om de koers van jouw leven te bepalen. Je gaf je over aan de omstandigheden en hebt je aangepast door op de achterbank plaats te nemen. Pas op het moment dat je auto stil staat dringt zich de vraag op: Wie ben je en waar wil jij naartoe? Wat zijn de lichtbakens waar jij je op focust, de pijlers waar jij je leven op bouwt? Wat is jouw visie van waaruit jij leeft?
Het leven, jouw leven, krijgt zin en betekenis op het moment dat je aan het stuur gaat zitten en jezelf eens goed in het spiegeltje bekijkt en jezelf belooft om goed op te letten omdat jij het meer dan waard bent. Dit betekent niet dat je nooit de weg kwijt raakt of op het verkeerde spoor zit. Het betekent dat jij weet dat niemand anders dan jij je auto op die plek hebt gebracht en het aan jou is jezelf weer in beweging te zetten. In de richting die jij kiest!
