Kerst 2011

Normaal gesproken geven wij voor het eten elkaar een hand en wensen we elkaar een smakelijk eten. Maar gisteren, de avond voor Kerst nam mijn dochter het woord en zei: “Zullen we ook nog wat tegen God zeggen”? Ik zei dat dat goed was en ze vervolgde: “Lieve God, dank u wel dat het Kerst is. Dat er vrede is voor alle mensen… en ook voor u! Amen”.  

Deze woorden zijn blijven hangen en vooral dat ze God ook vrede wenste want dat doen we eigenlijk nooit. Nu kun je stellen dat God (als je in een God gelooft) dat niet nodig heeft, maar toch… Als ik de krant opensla en zie hoe we jaar in jaar uit, generatie na generatie elkaar het leven zuur weten te maken (en dat van onszelf), dan lijkt het me dat God daar ook weleens moedeloos van zou kunnen worden. Op zo'n moment kan een beetje extra vrede geen kwaad, lijkt mij.

Ik geloof in een God die wel heel blij wordt van een meisje van 5 dat hem vrede wenst. Ik geloof dat God, ondanks dat hij het niet nodig heeft, het wel inspirerend vindt dat je ook op deze manier met hem in relatie kan zijn. We hebben de gewoonte om van alles te vragen (zeker in tijden van nood) maar om aan hem ook iets te geven… Dat hoeft toch niet?

Wat mij betreft kunnen we elkaar niet te weinig vrede wensen en niet alleen als we het nodig hebben maar juist ook om niks. Gewoon omdat je er bent als mens, je bijzonder en waardevol bent om wie je bent en dat je er bent… want dát is niet gewoon!!

Na het gebedje van mijn dochter wilde haar broertje ook graag nog wat zeggen: “Lieve God, ik hoop dat iedereen een leuke Kerst heeft. Amen”.  En hier sluit ik me graag bij aan: ik wens je een hele leuke Kerst toe en voor 2012 veel geluk en dat je van tijd tot tijd even stil kunt staan bij het buitengewone van het leven!

In je auto des levens

Je zit in je auto, je auto des levens en je rijdt lekker door. Je auto gaat rustig zijn gangetje en er lijkt geen vuiltje aan de lucht….. Totdat er iets gebeurt en je auto staat plotseling stil. Je stapt uit en kijkt om je heen en van wat je ziet word je niet blij. Dit was niet de bedoeling van je leven. Hier wilde je niet uitkomen. Zo had je het niet gepland. Wat is er gebeurd???

De vraag “wie ben je” wordt vaak pas actueel op het moment dat je auto (= je leven) niet meer verder kan omdat er zoiets ingrijpends is gebeurd waarbij je wel stil moet staan. Je staat stil en kijkt om je heen en de confrontatie met wat je ziet, roept allerlei vragen op: hoe heeft het zover kunnen komen, waarom overkomt mij dit, wat is de zin van alles en wat moet ik ermee, hoe moet ik nu verder? Wij mensen gaan normaal gesproken gewoon maar door en door en hebben het geeneens door dat we maar door en door gaan. We staan er letterlijk niet bij stil. Pas op het moment dat je “gedwongen” wordt stil te staan, slaat de schrik ons om het lijf.

Zolang je niet gedwongen wordt om stil te staan, kun je lekker doorrijden totdat je auto door ouderdom de pijp uit gaat. Ook niks mis mee. Velen leiden op deze manier een prima bestaan. Van tijd tot tijd zijn ze vast weleens vlak langs een afgrond gereden, maar hebben het altijd kunnen redden. Bij de vraag wat de zin is van dit bestaan staan ze niet te lang stil, want dan zouden er nog weleens gevaarlijke situaties kunnen ontstaan. Beter is het om gewoon door te rijden. De grootste zekerheid die ze hebben en niet snel uit handen geven, is dat ze het overleven. Dat het ten koste gaat van de kwaliteit of zin van hun leven, willen ze niet weten.

Mensen die gedwongen worden om wél stil te staan en zich afvragen hoe het zover heeft kunnen komen, komen veelal tot een verbazingwekkend antwoord op de vraag “Wat is er gebeurd”? Op het moment dat ze stil staan en uitstappen, trekken ze een belangrijke conclusie: ik zat niet aan het stuur. Iets of iemand anders heeft mijn stuur overgenomen en ik ben op de achterbank gaan zitten. Ik heb mijn leven uit handen gegeven en ik heb het laten gebeuren. Voor hen die durven te kijken naar wie of wat er aan het stuur zit, zien dat angst, ego, reputatie, veiligheid, zekerheid, geld, een relatie etc. het voor het zeggen hadden. Mensen geven hun leven uit handen omdat ze bang waren gekwetst te worden. Omdat ze bang waren het fout te doen. Omdat ze bang waren alleen over te blijven. Omdat ze bang waren afgewezen te worden. Omdat ze bang waren niet goed genoeg te zijn. Omdat ze bang waren…

Wie of wat er ook maar aan het stuur heeft plaats genomen, het was met jouw (onbewuste) goedkeuring. Het was vanuit dat jij niet meer verantwoordelijk wilde zijn om de koers van jouw leven te bepalen. Je gaf je over aan de omstandigheden en hebt je aangepast door op de achterbank plaats te nemen. Pas op het moment dat je auto stil staat dringt zich de vraag op: Wie ben je en waar wil jij naartoe? Wat zijn de lichtbakens waar jij je op focust, de pijlers waar jij je leven op bouwt? Wat is jouw visie van waaruit jij leeft?

Het leven, jouw leven, krijgt zin en betekenis op het moment dat je aan het stuur gaat zitten en jezelf eens goed in het spiegeltje bekijkt en jezelf belooft om goed op te letten omdat jij het meer dan waard bent. Dit betekent niet dat je nooit de weg kwijt raakt of op het verkeerde spoor zit. Het betekent dat jij weet dat niemand anders dan jij je auto op die plek hebt gebracht en het aan jou is jezelf weer in beweging te zetten. In de richting die jij kiest!

Waar het mij om gaat

Waar het mij om gaat in het leven is dat we mens mogen zijn zoals we zijn: ik ben wie ik ben, jij bent wie jij bent. Dat klinkt heel eenvoudig (en is het in principe ook), maar de vraag is: weet je wie jij bent? Pas dan kun je zijn wie je bent. Toch?

Mensen staan niet vaak stil bij de vraag "wie ben ik"? Waarom zou je? Als alles goed gaat, waarom zou je het jezelf dan moeilijk maken met een vraag waar je 1-2-3 geen antwoord op hebt? Het punt is dat mensen zich dit pas gaan afvragen op het moment dat het misloopt. En juist dan zou het fijn zijn geweest als je wel had geweten wie je was, want dan was je waarschijnlijk niet over je eigen grenzen gegaan.

Om te weten wie je bent zul je jezelf moeten leren kennen. De eerste stap in dit proces is dat je open bent naar jezelf toe. Open zijn houdt in dat je de plek inneemt dat je eigenlijk niet weet wie je bent. Pas dan sta je werkelijk open voor alle mogelijke kanten van jezelf. Ook de kanten die wellicht minder aantrekkelijk zijn. Het betekent dat je bewust in relatie bent met jezelf; aandachtig, betrokken, eerlijk, zonder oordeel en met liefde.

Als je op deze manier met jezelf bent, naar jezelf kijkt en luistert, jezelf de ruimte geeft om alles te mogen zijn, kun je jezelf ervaren: wat vind je fijn, waar word je blij van, wat inspireert je? Maar ook, wat vind je niet fijn, wat maakt je boos en verdrietig en waar liggen je grenzen? Als je alles kunt laten zijn in het leven zoals het is, en jij open bent naar wat er op je pad komt en bewust bent van hoe je daarmee omgaat en wat het met je doet, leer je jezelf kennen.

Wat mensen tegenhoudt in het leven om op deze manier te zijn is dat ze het heel graag "goed" willen doen en willen voorkomen om het "fout" te doen. Je bent al bij voorbaat bezig om jezelf te beoordelen en desnoods te veroordelen om wat je doet (of niet doet). Jij weet wat de goede manier is om met wat er op je pad komt om te gaan. En je rekent jezelf daarop af als het misgaat.

Angst houdt mensen ook af om zichzelf werkelijk te leren kennen. We vinden de mooie kanten van onszelf prima, maar de duistere of donkere kanten van onszelf kennen we liever niet. De kanten van jezelf waar je je voor schaamt of misschien zelf wel bang voor bent. "Zo ken ik mezelf niet" is wat mensen dan zeggen. Maar ook die kanten ben jij en heeft ieder mens. Alleen zijn velen zich hiervan niet bewust (of willen dat niet zijn).

Terug naar de vraag: "wie ben ik"? De eerste stap om hier een antwoord op te krijgen is dat je open bent naar jezelf toe om jezelf te leren kennen. Open zijn naar jezelf is een creatieve daad: een bewuste keuze om jezelf zonder oordeel te beleven. Als je niet met een open blik naar jezelf kijkt, ben je reactief. Je hebt al een beeld van wat goed is en wat fout is en hoe jij zou moeten zijn. 

Leven vanuit REACTIE of leven vanuit CREATIE. Het zijn dezelfde letters maar van een totaal andere orde: Mensen die vanuit creatie leven, kiezen voor wat er is en zijn er geen slachtoffer van. Door te kiezen voor wat er is, heb je een keuze hoe je ermee om wilt gaan. Je zit aan het stuur van je leven. Jij bepaalt welke kant je op wilt. Mensen die vanuit reactie leven, hebben maar één mogelijkheid om te reageren en dat is vanuit slachtofferschap: machteloos, stuurloos en geen zeggenschap over de situatie. Je reageert vanuit je automatische piloot en hebt daar niks over te zeggen. Het gebeurt gewoon.

Mensen zeggen weleens, "ik heb geen keuze, ik moet het wel accepteren". Dat is niet zo. Je hebt altijd de keuze om te accepteren dat het leven is zoals het is of niet. In het laatste geval is de kans wel erg groot dat je je slachtoffer zal voelen van de omstandigheden. Het is net zo met het weer: soms regent het en soms schijnt de zon. Je kunt het accepteren of je er tegen verzetten. De keuze is aan jou.

Jezelf accepteren zoals je bent betekent dat je kiest voor jezelf met alles erop en eraan, inclusief de kanten die je niet prettig vindt van jezelf. Je hebt geen oordeel over deze kanten van jezelf, je veroordeelt ze niet. Pas als je alle kanten van jezelf kan accepteren, kun je jezelf zijn en kan jij jezelf leren kennen.

Volgende keer meer!