Ik weet niet of je het hebt gemerkt, maar afgelopen maandag was het "Blue Monday", oftewel de meest deprimerende dag van het jaar. Het is toch wel een interessant fenomeen dat wij dat moeten hebben: een speciale dag als meest deprimerend... Alleen daarom al zou je somber kunnen worden.
Wat ik begrijp is dat er een hele redenatie achterzit, een formule, om blue monday te rechtvaardigen. Het is fascinerend om te zien hoe wij mensen alles willen vastleggen in formules en redenaties. Om zo grip te krijgen op iets waar we absoluut geen grip op hebben... een mensenleven.
Grip, houvast, zekerheid om maar niet te hoeven zijn met de onzekerheid van het leven. Iedere dag spreek ik met mensen die geconfronteerd zijn met de onzekerheid van het leven. De één heftiger dan de ander maar voor een ieder dusdanig dat hun leven op haar grondvesten trilde. Een veel gehoorde uitspraak is dat men het niet had verwacht. Niet van zichzelf, de ander of het leven. De verwachting was dat het leven goed zou zijn en dat bleek een illusie te zijn. Sommigen zijn diep gevallen en was wat ze hadden meegemaakt totaal onverwachts
Deze mensen weten voor de rest van hun leven dat het leven onzeker is. Dat je er niet vanuit kunt gaan dat het altijd goed zal zijn. In principe weet ieder mens dat wel, maar leven we er niet naar. Pas als er écht iets gebeurt, staan we er bij stil. Tot die tijd zou je kunnen zeggen leven we vanuit wat we verwachten en niet vanuit wat er is. De automatische piloot is ook wel heel erg handig, zolang het "goed" gaat... En dan bedoel ik "goed" als dat je niet door hebt dat je er eigenlijk niet helemaal bij bent, maar dat je daar geen last van hebt.
Voor hen bij wie het niet "goed" ging, wiens leven in duigen viel of op haar grondvesten trilde, betekende het dat zij van het ene op het andere moment geconfronteerd werden met de werkelijkheid en daar "last" van hadden. Verder gaan op de oude weg was geen optie meer. Deze weg was afgesloten. Alle hoop en verwachtingen waren uit hun handen geslagen. Ze moesten verder met lege handen. En wat krijg je dan... dat wat er is, hier en nu. En daar moet je iets mee, zonder de opsmuk van verwachtingen die we hebben over onszelf, de ander of het leven.
Hoe kun je het leven leven zonder opsmuk en er toch geen "last" van hebben? Het begint met de relatie met jezelf en dat jij waardevol bent, ertoe doet... dat jij de belangrijkste persoon op deze aarde bent. Als je vanuit acceptatie met jezelf in relatie bent, ga je goed voor jezelf zorgen, lief zijn voor jezelf en jezelf geven wat jij nodig hebt. Je neemt jezelf serieus en luistert naar jezelf. Je accepteert jezelf zoals je bent en je bent goed zoals je bent. Dit heeft gevolgen voor hoe je kijkt naar de wereld om je heen. Ook de ander en de wereld mogen zijn zoals ze zijn. Zelfs de "last" mag er zijn. Je zult merken wat een positieve uitstraling dit heeft op de mensen om je heen!! Kunnen ook zij zichzelf zijn.
Phil Bosmans zei: "Wees jezelf, er zijn al genoeg anderen" en zo is het maar net!
