Wat er dus nodig is, is dat je uit die gevangenis weet te ontsnappen. Feit is dat jij ook degene bent die jouzelf daarin hebt opgesloten en je hebt zelfs de sleutel in je hand. Je hoeft hem alleen maar in het slot te steken en je bent vrij!
Dit klinkt wellicht wel heel makkelijk, maar is het dat ook?
Het begint met stil te gaan zijn en contact te maken met je "zelf". Sommigen noemen het je ziel. Dit vraagt dat je je mechanisme zegt stil te zijn, dat wat het allemaal uitkraamt over jou en jouw leven even voor zich mag houden aangezien het misschien allemaal wel heel waar klinkt maar niet waar is.
Want wat waar is, is wat nu is en dat is het enige wat echt waar is. Het enige moment dat je echt leeft is nu.
Wat je doet is dat je contact maakt met het nu en daarvoor heb je stilte nodig, dat je stil wordt om te zijn in het nu.
En in het nu kan je dan contact maken met je "zelf" en mag je (en dat klinkt wellicht heel raar in jouw oren) je zelf ontmoeten. Ik noem het ook wel thuiskomen bij jezelf. En thuis zijn betekent dat je niet anders hoeft te zijn dan wie je nu bent. Dat je helemaal GOED bent zoals je bent (en dat vindt God trouwens ook, mocht je in God geloven). God houdt ook erg van stilte en van het nu want dat is namelijk ook het enige moment dat je met Hem zou kunnen zijn.
En als je dan thuiskomt bij jezelf (en eventueel bij God) is de enige ervaring Liefde want er is niks mis met jou of jouw leven en je mag je overgeven aan dat het helemaal goed is en jij helemaal goed bent.
Heel veel mensen lijden aan dat ze niet goed genoeg zijn. Dit wordt in stand gehouden door onze mechanismen. Wat het ons oplevert is dat het ons beschermt tegen aanvallen van buiten: Je kunt beter zelf al geloven dat je niet goed genoeg bent dan dat een ander dat tegen je zegt. Dat is veel pijnlijker. Wij mensen leveren onbewust een strijd met wat er misschien kan gebeuren (gekwetst worden) op basis van wat we in het verleden hebben meegemaakt.
De sleutel om hieruit te ontsnappen ligt in het hier en nu, dat er niets is om bang voor te zijn (dat wat onze mechanismen ons vertellen niet waar is) en dat we ons kunnen openstellen voor de ervaring van Liefde voor jezelf, de ander en de wereld.
Stop met vechten, laat de strijd los en omarm de Liefde, hier en nu.
Aangezien ons mechanisme al jarenlange training heeft gehad, is dit niet van de één op de andere dag te bewerkstelligen. Dit vraagt oefening, discipline om je mechanisme stil te zetten en te gaan zijn in het hier en nu. Om Liefde toe te laten en je daarop te richten.
Het klinkt misschien wat zweverig, maar het gaat uiteindelijk om vertrouwen... ben je trouw aan je mechanisme of aan je "zelf"?
Wie trouw is aan zichzelf, is vrij. Wie trouw is aan het mechanisme, zit gevangen...
Aan jou de keuze!
